Jest jednym z Zalewów Pisi Tucznej. Sama rzeka ma 13.7 km długości. A na niej przed 1945 rokiem było 8 zalewów (przy zespole parkowo dworskim w Grzmiącej, młynie w Grzymku, młynie we wsi Dobiegała, młynie we wsi Kuklówka, młynie we wsi Makówka, we wsi Budy-Grzybek, młynie w Marunie i przy młynie w Kołaczku). Jak czytamy rzeka Pisia Tuczna miała bardzo dobrze rozwinięty system retencyjny, który był rozwijany przez prywatnych przedsiębiorców – młynarzy czy też tartaki. W okresie PRL niestety wszystko zniszczono – obecnie istnieje tylko zalew w Kołaczku i w Grzymku gdzie w latach 70 i 80 XX w. odbudowano go jako miejsce rekreacji dla byłego przedsiębiorstwa SPEC.
Przed laty na zalewach były młyny napędzane dużymi kołami młyńskimi poruszanymi spływającą po nich wodą. Między stawem Grzymek a wsią Oddział był jeszcze mniejszy staw, na którym był tartak. Ślady po drewnianym upuście spiętrzającym wodę można jeszcze dziś zobaczyć w miejscu, gdzie Pisia wpada do zalewu. Tartak zlikwidowano po wycięciu drzew. Drzewa wycinano zostawiając wysokie pnie, które potem palono i karczowano. Z wypalanego w lesie drewna produkowano węgiel drzewny, popiół do produkcji mydła, smołę i smar do kół w wozach. Nazwa wsi Budy oznaczała, że w niej mieszkali budnicy czyli ludzie zajmujący się pozyskiwaniem surowców z lasu. Woda ze stawów była wypuszczana na jesieni. Przyjeżdżali wtedy Żydzi i kupowali od młynarzy żywe ryby, które zabierali przechowywali śnięte w wodzie by je zimą sprzedać. Przy zakupie bardzo głośno się targowali z młynarzami. Spuszczenie wody wykorzystywano do napraw upustu tamującego wodę. Staw w Grzymku miał własną prądnicę produkującą na swoje potrzeby prąd. Upust stawu w Grzymku runął w 1964 roku, gdyż władze komunistyczne pod pozorem ochrony ryb celowo zabroniły spuszczać wodę i go wyremontować. Zależało im, aby młynarz, pozbawiony czystej energii pochodzącej z przepływu wody zbankrutował.
Tekst powstał dzięki opracowaniu pana Tomasza Siwca.