Początki powstania pałacu w Radziejowicach datuje się na XV wiek. Zbudowano tu reprezentacyjną siedzibę rodu Radziejowskich. Pierwszy właściciel był dużym orędownikiem włączenia ziem Mazowsza do korony. Powoli plan rodu był realizowany. Za panowania Zygmunta Starego Radziejowski został Wojewodą Płockim. I można powiedzieć, że zostawił po sobie murowany dwór w Radziejowicach – zbudował mieszkalną murowaną wieżę.
Najsłynniejszym z Radziejowskich był Stanisław. Został Senatorem, a jego pierwsza żona spokrewniona była z Janem III Sobieskim. Żeniąc się po raz drugi wszedł do stanu magnaterii litewsko-ruskiej. Jego stan posiadania się powiększał. Należały do niego ziemie mszczonowskie, Bolimów, Kampinos i Wikowo. Rozbudował też znacząco sam pałac – ponoć mógł przyjąć i 1000 gości. Stanisław Radziejowski chętnie organizował huczne uroczystości, na których bywał sam król Zygmunt III Waza, a ojcem chrzestnym jego syna był sam król Władysław IV.
Kolejnym z rodu Radziejowskich, który przyczynił się do rozbudowy i budowania świetności rodu był Prymas Michał Radziejowski. Jednak po jego śmierci Pałac został sprzedany a następnie przeszedł w ręce Ossolińskich, poprzez małżeństwo. Następnie córka Ossolińskich, Anna, wniosła go w posagu do rodziny Krasińskich. Jej mężem został Kazimierz Krasiński herbu Ślepowron.
W rękach Krasińskich był przez 130 lat. Ród Krasickich chciał zrobić z dworu w Radziejowicach intelektualny i kulturalny salon Warszawy. Co też im się udało. Stałymi bywalcami byli m.in.: Narcyza Żmichowska, Wiktor Gomulicki, Wojciech i Juliusz Kossakowie, Lucjan Rydel, Jarosław Iwaszkiewicz, Henryk Sienkiewicz, Józef Chełmoński. W 1928 roku w radziejowickim majątku kręcono pierwszą filmową adaptację „Pana Tadeusza”.
Majątek ciągle był też upiększany. Zatrudniono do tego sławnego architekta króla Stanisława Augusta Poniatowskiego – Jakuba Kubickiego. Pałacowi nadał formę neogotyckiego Zameczku. Ale Kubicki zajął się także całymi Radziejowicami. Według jego projektu zbudowano Kościół, razem z cmentarzem, wytyczono aleję lipową z Pałacu do Kościoła i wtedy też wokół rezydencji powstał park o swobodnym angielskim układzie. Zbudowano też Dworek Modrzewiowy, jako pomieszczenie dla administratora majątku. Dziś tu znajduje się Hotel.
W czasie II wojny światowej w Pałacu w Radziejowicach znajdował się niemiecki szpital wojskowy.
Po wojnie Pałac przekazano Gminnej Radzie Narodowej, potem przejęło je Ministerstwo Kultury. Natomiast od 1965 roku Pałac w Radziejowicach funkcjonuje jako Dom Pracy Twórczej.
Przez 30 lat rezydował tu Jerzy Waldorf. W Radziejowicach jako upamiętnienie swojego pobytu jego nazwę nosi rondo.
Dziś w Pałacu mieści się także największa w Polsce wystawa dzieł Józefa Chełmońskiego. Organizowane są także liczne spektakle teatralne, warsztaty, plenery i koncerty, w tym coroczny Letni Festiwal im. Jerzego Waldorffa.
Park jest otwarty dla wszystkich chętnych. Można podziwiać bogatą roślinność, cieszyć się zielenią i mnogością alejek. Cudowne miejsce dla spacerowiczów.
Można też podziwiać rzeźby parkowe. Zgromadzone są tu 33 różne działa artystów w tym popiersia ludzi kultury i sztuki oraz dzieła sztuki sakralnej i patriotycznej.
Więcej informacji na stronie:
https://palacradziejowice.pl/o-nas/historia/
https://www.artis-loft.pl/blog/palac-w-radziejowicach-perelka-mazowsza